Drodzy Parafianie
Żyjemy w okresie, w którym czuje się i doświadcza dość radykalnej konfrontacji: wiara i niewiara. Dlatego potrzebujemy odkrycia wiary na nowo. Wiary, która będzie pomagała bardziej rozumieć Boga i Ewangelię. Ale także wiary, która pozwoli przeżywać i doświadczać bliskości Boga żywego. Dlatego w naszej parafii organizujemy misje święte. Czas, kiedy możemy otworzyć się na Słowo Boże i pozwolić, aby to Słowo zmieniało nasze życie. Misje mogą się okazać czasem bardzo owocnym, jeśli tylko potraktujemy je jako propozycję samego Boga. To Bóg pierwszy zaprasza nas do spotkania ze sobą i pragnie pogłębienia przyjaźni z nami. Ta Boża przyjaźń jest dla nas wyjątkowa, ponieważ nadaje sens całemu życiu i sprawia, że czujemy się prawdziwie szczęśliwi.
Misje w naszej parafii organizujemy z okazji 70-lecia istnienia naszej parafii. Okrągła rocznica jest okazją do tego, aby dziękować Bogu za Jego łaski, okazane kiedyś naszym ojcom, dzisiaj nam. Wspólnota, w której żyjemy jest więc darem, który został zainicjowany 70 lat temu i trwa do dziś. Abyśmy byli wspólnotą, która żyje i jest pełna entuzjazmu, potrzebujemy ciągłego wysiłku, aby płomień wiary nie przygasał, ale rozpalał się ciągle na nowo żywym płomieniem. Temu właśnie mają służyć dobrze przeżyte misje.
Wielką radością jest fakt, że misje w naszej parafii poprowadzi ks. Biskup Piotr Turzyński. Jesteśmy Mu ogromnie wdzięczni, że pośród swoich wielu zajęć biskupich, pragnie posługiwać jako Szafarz Słowa Bożego i nieść Dobrą Nowinę w naszej parafii. Wspierał Go będzie ks. Andrzej Jędrzejewski. Niech Pan błogosławi naszych misjonarzy i udzieli im wszelkich łask.
Kochani Parafianie
Wraz z całym zespołem duszpasterskim naszej parafii pragnę Was serdecznie prosić o przyjęcie zaproszenia na misje święte w naszej wspólnocie parafialnej. Proszę także byście poczuli się odpowiedzialni za zaproszenie innych, którzy z różnych przyczyn nie mają stałej więzi z naszą parafią, a przynależą do niej: waszych bliskich, przyjaciół czy sąsiadów. Niech to będzie błogosławiony czas dla każdej rodziny i dla każdego z nas z osobna. Bóg może sprawić, że w naszym życiu doświadczymy Jego bliskości i pomocy. Wierzę także, że misje mogą stać się kolejnym impulsem do budowania wspólnot w naszej parafii i większego zaangażowania wszystkich parafian w życie całej naszej wspólnoty parafialnej. Prosząc o waszą modlitwę w intencji owocnie przeżytych misji, sam polecam każdą i każdego z was Dobremu Bogu w swoich modlitwach. Niech Maryja, której orędzie fatimskie rozbrzmiewa w tym roku szczególnie, wyprosi nam łaski na czas naszych misji świętych.
JUBILEUSZ 70 – LECIA
100 – LECIE OBJAWIEŃ FATIMSKICH
PARAFII PW. PODWYŻSZENIA KRZYŻA ŚWIĘTEGO W RADOMIU
MISJE ŚWIĘTE
10 – 17 września 2017 roku
KS. BISKUP PIOTR TURZYŃSKI
KS. ANDRZEJ JĘDRZEJEWSKI
POPATRZCIE, JAKĄ MIŁOŚCIĄ OBDARZYŁ NAS OJCIEC ( 1J 3,1)
10 września – niedziela – dzień rozpoczęcia misji
Panie, przymnóż nam wiary (Łk 17, 5-10)
7.30 – Msza święta z nauką misyjną
9.00 – Msza święta z nauką misyjną
10.30 – Msza święta z nauką dla dzieci i rodziców
12.00 – Msza święta z nauką misyjną
17.00 – Msza święta z nauką misyjną, spotkanie z młodzieżą
20.00 – Adoracja, Medytacja Słowa Bożego, Apel Maryjny
11 września – poniedziałek – odnowienie sakramentu chrztu
na liturgię przychodzimy ze świecami
Uwiodłeś mnie Panie, a ja pozwoliłem się uwieść (Jr 20,7)
9.00 – Msza święta z nauką misyjną – odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych
10.00 – Adoracja, Medytacja Słowa Bożego
18.00 – Msza święta z nauką dla dzieci i rodziców
19.00 – Msza święta z nauką misyjną – odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych
20.00 – Adoracja, Medytacja Słowa Bożego, Apel Maryjny
12 września – wtorek – dzień chorych
„On odpuszcza wszystkie winy twoje, leczy wszystkie choroby twoje.” (Ps. 103,2-3)
9.00 – Msza święta z nauką misyjną i udzieleniem Sakramentu chorych – ofiarowanie Bogu siebie w cierpieniu i w chorobie
10.00 – Adoracja, Medytacja Słowa Bożego
18.00 – Msza święta z nauką dla dzieci i rodziców
19.00 – Msza święta z nauką misyjną
20.00 – Adoracja, Medytacja Słowa Bożego, Apel Maryjny
13 września – środa – dzień maryjny – dzień spowiedzi
„Módl się za nami grzesznymi”
9.00 – Msza święta z nauką misyjną, nabożeństwo pokutne za grzechy całej parafii
10.00 – Nabożeństwo do Matki Bożej Nieustającej Pomocy
10.00 – 11.00 Adoracja, spowiedź
15.00 – 20.00 Adoracja, spowiedź
19.00 – Msza święta z nauką misyjną
20.00 – Różaniec, Procesja Fatimska, Apel
14 września – czwartek – dzień odpustu parafialnego
Głosimy Chrystusa ukrzyżowanego ( 1Kor 1,23 )
7.00 – Msza święta z nauką misyjną
9.00 – Msza święta z nauką misyjną
10.30 – Msza święta z nauką misyjną, Procesja Eucharystyczna
18.00 – Msza święta z nauką misyjną dla młodzieży
19.00 – Msza święta z nauką misyjną ( księża i siostry pochodzący z parafii )
20.00 – Adoracja, Medytacja Słowa Bożego, Apel Maryjny
15 września – piątek – dzień krzyża – modlitwa za zmarłych
Nasza ojczyzna jest w niebie (Flp 3,20)
9.00 – Msza święta z nauką misyjną (modlitwa za wdowy, wdowców, osoby przeżywające stratę najbliższych)
10.00 – Adoracja, Medytacja Słowa Bożego
19.00 – Msza święta z nauką misyjną
20.00 – Droga krzyżowa ulicami parafii i modlitwa na cmentarzu
( przynosimy krzyże domowe ). Apel Maryjny
16 września – sobota – Zawierzenie Parafii Najświętszemu Sercu Maryi
- dzień rodziny – odnowienie sakramentu małżeństwa
„Moje Niepokalane Serce Zwycięży”
A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało (Mk 10, 8)
9.00 – Msza święta z nauką.
10.00 – spotkanie z przedstawicielami wspólnot działających w parafii – konferencja
18.00 – Adoracja, Różaniec – modlitwa rodzinna
19.00 – Msza święta z odnowieniem przyrzeczeń małżeńskich ( dzieci składają rodzicom życzenia i kwiaty ) Zawierzenie rodzin Najświętszemu Sercu Maryi.
20.00 – Apel Maryjny
17 września – niedziela – Dzień wdzięczności za sakrament kapłaństwa
„IDŹCIE NA CAŁY ŚWIAT I GŁOŚCIE EWANGELIĘ” Mk 16,15
7.30 – Msza święta z nauką misyjną
9.00 – Msza święta z nauką misyjną
10.30 – Msza święta z nauką misyjną z nauką dla dzieci i rodziców
12.00 – Msza święta z nauką misyjną
14.00 – Festyn dla całej wspólnoty parafialnej
17.00 – Msza święta z nauką misyjną. Zakończenie pod krzyżem misyjnym i poświęcenie krzyża.
ORGANIZACJA MISJI
W ramach naszych misji będziemy także przeżywać festyn parafialny – spotkanie radości. Chcielibyśmy zaangażować w przygotowanie tego festynu jak największą ilość parafian. Na festyn chcielibyśmy zgromadzić fanty, dary, nagrody do loterii i konkursów. Chcielibyśmy sprawić radość przede wszystkim dzieciom. Każdy, kto miałby życzenie, może zostać ofiarodawcą takiej nagrody. Tak jak potrafimy organizować się dla dzieci przed świętami, tak zachęcamy by włączyć się w tę akcję w ramach naszych misji. Ofiarowane przedmioty – nagrody możemy składać do 15 sierpnia w zakrystii lub w kancelarii. Poza tym chcielibyśmy zachęcić dzieci do śpiewu. W ramach naszego festynu będzie można zaśpiewać piosenkę. Trzeba przygotować piosenkę i zgłosić się do 15 sierpnia w zakrystii lub w kancelarii. Także ogłaszamy konkurs fotograficzno-plastyczny pod hasłem: 70 LAT NASZEJ PARAFII. Tematyka musiałaby się wiązać z naszą parafią, z kościołem, ewentualnie z kapliczkami w naszej parafii. Zdjęcia w formacie A 4. Prace plastyczne format dowolny. Termin również do 15 sierpnia. Planujemy także mecz ojcowie – synowie. Jesteśmy otwarci także na pomysły z waszej strony. Ta radosna część będzie tylko elementem naszej wytężonej pracy duchowej, którą chcemy podjąć poprzez dobre przeżycie całego tygodnia misji.
KONKURS BIBLIJNY
Czytanie Biblii powinno być formą modlitwy. Zarówno modlitwa, jak i czytanie Biblii są sposobami słuchania Boga.
Słowo Biblia oznacza „księgę”, jednak Biblia składa się z faktycznie z siedemdziesięciu trzech różnych ksiąg, pochodzących od różnych autorów i z wielu różnych czasów oraz spisanych w wielu różnych stylach i formach literackich. W tej różnorodności jest jedność. W najbardziej podstawowym rozumieniu Biblia jest historią. Opowiada ona o prawdziwych wydarzeniach, które naprawdę się przydarzyły prawdziwemu ludowi w prawdziwych dziejach. Jest historią miłosną, ponieważ miłość stanowi plan i cel Boga we wszystkim, co czyni. Jednak autorzy Biblii starali się nie tyle dokładnie opisać wydarzenia, ile przekazać w jaki sposób je rozumieli i jaka płynie z nich nauka.
Najobszerniejszą część Biblii stanowią pisma zebrane przez Żydów około 100 lat po Chrystusie, a obejmujące teksty które powstawały wiele setek lat wcześniej i były najpierw przeważnie przekazywane ustnie, potem spisywane i pieczołowicie przekazywane w tradycji żydowskiej z pokolenia na pokolenie- tą część Biblii nazywamy Starym Testamentem. Jest ona przede wszystkim zapisem przymierza zawartego między Bogiem a ludem Izraela. Po objawieniu się Chrystusa jako mesjasza powstały pisma chrześcijan- nazwane Nowym Testamentem- będące świadectwem nowego przymierza zawartego przez Boga z ludźmi, którzy przyjęli orędzie Jezusa Chrystusa. Stary Testament jest więc księgą Żydów i chrześcijan, Nowy Testament jedynie chrześcijan.
Dla chrześcijan nie ma rozdźwięku między Starym i Nowym Testamentem, słowa i czyny Chrystusa są ostatecznym wyjaśnieniem i zwieńczeniem długiej historii, czyli planu zbawczego Boga dla ludzi.
Stary Testament- Księga Rodzaju- historia stworzenia
Księga Rodzaju oznacza początek. Księga Rodzaju jest księgą początków- wszechświata, człowieka, grzechu i zbawienia. Tylko Bóg nie ma początku.
Księga Rodzaju jest pierwszą księgą Pięcioksięgu, na który składają się jeszcze Księga Wyjścia, Księga Kapłańska, Księga Liczb i Księga Powtórzonego Prawa. Żydzi nazywają te pięć ksiąg Torą. Według najstarszej tradycji żydowskiej i chrześcijańskiej Księgę Rodzaju napisał Mojżesz. Jak cała Biblia, Księga Rodzaju jest historią, ale nie historią naukową.
Bóg stworzył na początku niebo i ziemię, następnie światłość, którą nazwał dniem , a ciemność nazwał nocą. Tak w Księdze Rodzaju opisany jest pierwszy dzień stworzenia. W kolejnych dniach Bóg stwarza morza, rośliny, ciała niebieskie, wszelkie zwierzęta- tak przez kolejne 4 dni .
Szóstego dnia Bóg stwarza człowieka na swój obraz i podobieństwo, stworzył mężczyznę i kobietę jako istoty rozumne, pobłogosławił im i przekazał władzę nad całą przyrodą. Na koniec każdego z sześciu dni stworzenia Bóg mówi, że to co stworzył , jest dobre.
Siódmego dnia Bóg odpoczął po trudzie stworzenia, ustanowił dzień siódmy dniem świętym.
W dalszych rozdziałach księgi Rodzaju bardziej szczegółowo opisane jest stworzenie i życie pierwszych ludzi- Adama i Ewy- w Edenie, czyli raju. W tej części Księgi mężczyzna Adam, pierwszy człowiek ,ulepiony zostaje przez Boga z prochu ziemi i otrzymuje tchnienie życia, a kobieta Ewa zostaje stworzona jako jego towarzyszka z jednego z jego żeber . W ten sposób mężczyzna i kobieta stają się dla siebie łaskawym darem Boga , przyczyną radości, Bóg wie, że źle być samemu.
Zanim jeszcze Bóg stworzył kobietę z żebra Adama, umieścił mężczyznę w ogrodzie Eden, aby ten go uprawiał i doglądał, z jednym tylko zastrzeżeniem, że nie wolno mu jeść z drzewa poznania dobra i zła, bo niechybnie umrze.
Stary Testament- Księga Rodzaju- historia upadku
Pierwsi ludzie wiedli niewinne, szczęśliwe i radosne życie u boku Pana Boga w raju-Edenie do czasu, kiedy Ewa spotkała węża. Wąż był bardziej przebiegły niż wszystkie zwierzęta lądowe, które Pan Bóg stworzył. Zasiał w jej duszy wątpliwość, czy zjedzenie owocu z drzewa poznania dobrego i złego spowoduje śmierć. Ewa wtedy spostrzegła, że drzewo to ma owoce dobre do jedzenia, że jest ono rozkoszą dla oczu, a owoce nadają się do zdobycia dotychczas niedostępnej wiedzy. Ewa lekceważąc Boży rozkaz, skosztowała zakazanego owocu i nakłoniła Adama ,by również go zjadł. Tak pierwsi ludzie popełnili pierwszy grzech, tym samym złamali pierwsze przymierze jakie zawarł Bóg z człowiekiem.
Pierwszy grzech oddalił ludzi od Boga, zburzył spokój i obudził lęk przed karą , Adam oskarżał Ewę o swój upadek, Ewa obarczyła winą węża. Kara spotkała wszystkich: wąż został przeklęty przez Boga wśród wszystkich zwierząt jako stworzenie czołgające się po brzuchu i jedzące proch, znienawidzone przez niewiastę i jej potomstwo, kobieta została obarczona trudem i bólem rodzenia, mężczyzna zaś został skazany na zdobywanie w trudzie pożywienia, a kresem jego ziemskiej udręki jest śmierć.
Pan Bóg wygnał pierwszych ludzi z ogrodu , w którym żyli szczęśliwi w harmonii i miłości ze swoim Stwórcą, odtąd ich życie dalekie było od radosnej niewinności.
Adam i Ewa zgrzeszyli pychą, chcieli być jak Bóg, otrzymaną od Niego wolną wolę wykorzystali wbrew swojemu Stwórcy.
Księga Rodzaju- Kain i Abel
Wygnani z Edenu Adam i Ewa zostali rodzicami, najpierw Ewa urodziła Kaina, a potem Abla, jego brata. Abel był pasterzem trzód, a Kain uprawiał rolę. Kain zazdrościł bratu Ablowi, że ofiara przez niego składana bardziej podoba się Bogu. Mimo, że Pan Bóg upominał Kaina przed grzechem, trawiąca go zazdrość zniszczyła braterską miłość i Kain podstępnie zabił Abla. Bóg upomniał się o Abla, ukarał Kaina wypędzając z ziemi którą uprawiał, skazując go na tułaczkę i ukrywanie się. Kain zamieszkał na wschód od Edenu ,w kraju Nod.
Historia Kaina i Abla to opis dalszego rozlewania się upadku człowieka, ilustracją, jak grzech pociąga za sobą kolejny. Lecz Bóg , potępiając zło, nie odrzuca Kaina.
Stary Testament-Księga Rodzaju –Potop
Grzech opanowuje całą ziemię. Ludzie, których Stwórca obdarzył wszelkim dobrem i wolną wolą, zasmucił się i żałował , że stworzył ludzi na ziemi. Spośród wszystkich ludzi tylko jeden Noe i jego rodzina cieszył się życzliwością Pana Boga, a to ze względu na to, że zachował więź z Bogiem i z ludźmi opartą na Sprawiedliwości Bożej. Pan Bóg postanowił zgładzić grzesznych ludzi zsyłając potop na ziemię, aby położyć kres szerzącemu się złu. Noemu nakazał zbudować arkę, wprowadzić na nią rodzinę , a spośród wszystkich żyjących istot po parze z każdego gatunku, aby ocalały od zagłady.
Noe zbudował arkę według wskazówek Boga. Gdy wszedł do niej ze wszystkimi zwierzętami , zaczął padać ulewny deszcz, trwający 40 dni. Powódź zatapia wszystko, co znajduje się poza arką. Po upływie miesięcy Noe wypuszcza kruka, a potem gołębicę, by dowiedzieć się, czy wszystko jest jeszcze pod wodą. Kiedy gołębica nie wraca już do niego, Noe zobaczył, że ziemia jest już prawie sucha.
Po potopie dochodzi do rzeczywistej odnowy świata, Pan Bóg zawiera również kolejne przymierze z Noem i jego potomstwem , a znakiem tego przymierza jest tęcza, że już nigdy nie ześle podobnego kataklizmu na ziemię i pozwoli zaludnić ziemię potomstwu Noego. To Pan Bóg i Stwórca ustala porządek we wszechświecie.
Księga Rodzaju-Wieża Babel
Mieszkańcy całej ziemi mieli jedną mowę, czyli jednakowe słowa. Dotarli do kraju Szinear i tam zamieszkali. Kiedy udoskonalili swoje umiejętności murarskie, zaczęli wypalać cegły, postanowili wybudować miasto i wieżę, której wierzchołek miał sięgać nieba. A Pan Bóg zstąpił z nieba i widząc ich pychę i zadufanie we własne umiejętności pomieszał ich języki, aby jeden nie rozumiał drugiego. W ten sposób Pan Bóg rozproszył ich stamtąd , i tak nie dokończyli budowy tego miasta.
Wieża Babel symbolizuje wszystkie podejmowane przez ludzi dumne próby zdobycia nieba i szczęści siłą, czy też stworzenia nieba na ziemi za pomocą naszej inteligencji / języka, rozumu, nauki, techniki/. Jednak ludzki zamysł nie podążający za zamysłem Boga lub wbrew Niemu musi upaść.
Księga Rodzaju-Dzieje Abrahama- powołanie Abrahama
Historia powołania Abrahama jest początkiem historii powołania narodu żydowskiego, którego przetrwanie , rozwój i osiągnięcia , nieproporcjonalne do jego niewielkich rozmiarów i siły , każą podziwiać Bożą Opatrzność, prowadzącą potomków Abrahama, naród wybrany.
Pan Bóg rzekł do Abrahama, aby wyszedł z ziemi rodzinnej do kraju, który mu ukaże. Bóg obiecuje Abrahamowi i jego potomstwu liczne błogosławieństwa, zawiera z nim przymierze. Abraham udał się w drogę, jak rozkazał mu Bóg, a z nim w drogę ruszyła jego żona Sara, bratanek Lot , prowadzą ze sobą cały dobytek. Tak Abraham i jego lud docierają do Kanaanu, którą to ziemię Bóg oddaje Abrahamowi i jego potomstwu.
Abraham z wiarą odpowiada na wezwanie, powołanie od Boga, Bóg z hojnością odpowiada: ziemia i przyszłość należą do Abrahama. Bóg obiecuje Abrahamowi potomka, mimo jego i jego żony Sary starczego wieku . Obiecuje, że ich potomstwo będzie tak liczne, jak gwiazdy na niebie. Abraham znowu uwierzył i zyskał tym zasługę w oczach Pana. Pan wysyła do Abrahama trzech wędrowców, którzy ugoszczeni hojnie przez gospodarza i jego żonę Sarę zapowiadają rychłe narodziny syna- Izaaka.
Dzieje Abrahama-zniszczenie Sodomy i Gomory
W czasach Abrahama ludzie mieszkający w miastach zwanych Sodoma i Gomora dopuszczali się licznych występków i grzechów , które obrażały Bożą Sprawiedliwość. Pan Bóg w rozmowie z Abrahamem ujawnia swój ból i gniew na mieszkańców miast, ujawnia również zamiar ich ukarania- zniszczenia miast. Abraham prosi o miłosierdzie nad grzesznikami ze względu na nielicznych niewinnych, którzy mogą przebywać w miastach. Bóg obiecuje mu ocalenie grzeszników , jeśli znajdzie choć dziesięciu sprawiedliwych. Jednak nie znalazło się nawet dziesięciu sprawiedliwych, którzy mogliby uratować grzeszne miasta, dlatego zostały one zniszczone przez kataklizm. Ocalał jedynie Lot i jego córki.
Miłosierny Bóg może ocalić wielu grzeszników ze względu na niewielu sprawiedliwych, którzy wypraszają łaski u Pana.
Księga Rodzaju- dzieje Abrahama- ofiarowanie Izaaka
Po zniszczeniu Sodomy i Gomory , kiedy na świat przychodzi długo wyczekiwany syn Abrahama i Sary, Izaak, Pan Bóg ponownie wystawił Abrahama na próbę. Polecił starcowi, aby ten zaprowadził swojego jedynego dziedzica Izaaka w ustronne miejsce i złożył go w ofierze całopalnej, zamiast zwyczajowego baranka. Abraham z wielkim bólem , ale posłusznie wykonuje polecenia Boga, okazując Mu tym samym bezgraniczne zaufanie, ale kiedy sięga po nóż, Anioł Pański powstrzymuje go przed zabiciem syna. Anioł ponowił wcześniej daną Abrahamowi obietnicę licznego potomstwa, w nagrodę za jego wierność.
Abraham przechodzi próbę zwycięsko, był przykładem dla dalszych pokoleń niezłomnej wierności przymierzu zawartemu z Bogiem, ale też znakiem, że Bóg nie chce ofiary z ludzi, że jest Bogiem miłosiernym.
Księga Rodzaju- Józef sprzedany przez braci
Jakub ma dwunastu synów- są to przodkowie dwunastu pokoleń Izraela. Przedostatni syn , Józef, ma nieustanne konflikty z pozostałymi braćmi, a przy tym jest ukochanym synem swojego ojca. Zazdrośni bracia podstępnie sprzedają Józefa jako niewolnika, ojcu -Jakubowi zaś mówią, że jego syn umarł.
Jako niewolnik Józef trafia do Egiptu, zostaje tam zarządcą, jednak ponownie spotyka go nieszczęście- zostaje fałszywie oskarżony przez żonę swojego pana o napaść i trafia do więzienia. Tam jednak zdobywa uznanie wpływowych osób z otoczenia faraona z powodu daru tłumaczenia snów, zostaje uwolniony i mianowany rządcą Egiptu przez samego faraona. Zyskuje ogromne wpływy i bogactwo.
Gdy w Kanaanie zapanował głód, bracia Józefa przybywają do Egiptu po ziarno, walcząc o przetrwanie dla swojej rodziny. Po licznych perypetiach Józef ujawnia swoim braciom, kim jest, wybacza im zdradę, dzieli się z nimi swoim bogactwem, a wreszcie sprowadza całą rodzinę i starego ojca Jakuba do Egiptu.
Historia Józefa i jego braci pokazuje działanie Opatrzności Bożej, która z rzeczy złych, przy pomocy słabych , grzesznych ludzi ostatecznie czyni dobro. Józef tymi słowami zwrócił się do swoich braci : „ Wy niegdyś knuliście zło przeciwko mnie, Bóg jednak zamierzył to jako dobro”.
Księga Rodzaju kończy się tym , że naród wybrany , potomkowie 12 synów Jakuba, znajduje się w niewoli. Około trzynastu stuleci przed narodzeniem Jezusa Chrystusa życie potomków patriarchów, którzy osiedlili się w Egipcie, stało się ciężkie. Zmuszano ich do niewolniczej pracy, a ich potomstwo skazano na zagładę. I wówczas Bóg prawdziwy, bóg przodków, interweniuje. Ale o tym jest już kolejna księga- Księga Wyjścia.
Nowy Testament
Nowy Testament to Pisma obwieszczające Dobrą Nowinę- Ewangelię, Nowe Przymierze zawarte między Bogiem i ludźmi , odnowione przez Jezusa Chrystusa.
Na początku powstawały prawdopodobnie proste pisma, zwane obecnie listami. Najważniejszym zachowanym zbiorem są listy Pawła z Tarsu. Wcześnie po wydarzeniach związanych z życiem , działalnością i męczeńską śmiercią Jezusa z Nazaretu powstały pierwsze zbiory wspomnień. Kilkadziesiąt lat później powstały uporządkowane w sposób chronologiczny i przemyślane jako spójne przesłanie dla wyznawców- cztery Ewangelie.
Wszystkie cztery Ewangelie mają cechy wspólne: całkowicie koncentrują się na Chrystusie, przedstawiają Go zarówno jako człowieka, jak i Boga, przedstawiają Jego dzieło jako słowa i czyny/ cuda/, przedstawiają Jego najważniejsze dzieło jako śmierć i powstanie z martwych, przedstawiają Go jako Jezusa- Zbawiciela od grzechu, i jako Chrystusa-Mesjasza /”obiecanego”/.
Ewangelie napisane są przez naocznych świadków- Mateusza i Jana, jak i osoby , które rozmawiały z naocznymi świadkami- Marka i Łukasza.
Zbiór Pism nazwany Nowym Testamentem został poszerzony o Dzieje Apostolskie, napisane przez Łukasza, w których ewangelista opisuje jak pod działaniem Ducha Bożego Ewangelia zaczęła docierać do odległych zakątków świata.
Ostatnim tekstem Nowego Testamentu jest Księga Apokalipsy, który poprzez symboliczne obrazy zapowiada zwycięstwo Boga w wielkiej walce , jaka toczy się między siłami zła a Jezusem.
Ewangelie są arcydziełami literackimi, które trzeba czytać nie tylko z zachwytem , ale i wiarą. Są podstawową lekturą pobożną i medytacyjną, służącą do pogłębiania naszej wiary. Są miejscem, gdzie spotykamy Chrystusa.
Nowy Testament – czasy Jezusa Chrystusa
Chcąc zrozumieć Ewangelie, należy poznać sytuację panującą w Palestynie za czasów Jezusa.
Żydzi już dawno utracili niezależność. W czasie narodzin Jezusa królem Palestyny był Herod Wielki, żądny krwi tyran, reprezentant władzy starożytnego Rzymu. Po śmierci Heroda na północy kraju, w Galilei, rządził jego syn , Antypas, również zależny od Rzymu. Leżąca w centrum kraju Samaria i leżąca na południu Judea znajdowały się pod bezpośrednim panowaniem rzymskiego namiestnika-urzędnika- Poncjusza Piłata.
Jeśli chodzi o sprawy związane z wiarą Żydów, judaizmem, tutaj rządził sanhedryn, rada złożona z kapłanów i innych znamienitych przedstawicieli społeczności żydowskiej, na czele z arcykapłanem.
Mieszkańcy kraju byli podzieleni. Judejczycy , dumni ze swego pochodzenia, pogardzali Samarytanami i nawet Galilejczykami, których uważano za niegodnych wiary patriarchów.
W samym judaizmie panowały głębokie podziały. Saduceusze stanowili arystokrację wśród kapłanów. Kontrolowali świątynię, byli tradycjonalistami bezwzględnie przestrzegającymi Prawa. Nie wierzyli w zmartwychwstanie umarłych. Faryzeusze to byli przeważnie ludzie prości, również przestrzegający skrupulatnie Prawa, jednak niektórzy z nich podążyli za Jezusem. Byli zgorszeni tym, że Jezus przebywa z grzesznikami.
Na szczycie hierarchii znajdowali się saduceusze, ludzi prostych , rzemieślników pociągał raczej ruch faryzeuszy. Liczną grupę wśród Żydów stanowili ubodzy i żyjący na marginesie społeczeństwa- żebracy, chorzy, prostytutki. Powszechnie nimi pogardzano. Szczególną niechęcią byli otaczani celnicy, czyli poborcy podatkowi, jako ci, którzy pracowali na rzecz okupanta, Cesarstwa Rzymskiego.
W takim właśnie świecie Jezus, cieśla z Nazaretu, zaczynał swe nauczanie, które potem zostało opisane w Ewangeliach.
Ewangelia według Świętego Mateusza
Ewangelia Mateuszowa jest pierwszą księgą Nowego Testamentu, która stanowi pomost między Starym i Nowym Testamentem. Mateusz przedstawia wydarzenia i wypowiedzi w taki sposób, aby czytelnicy dostrzegli podobieństwa istniejące między Chrystusem a Mojżeszem. W Ewangelii Chrystus, jak kiedyś Mojżesz, zawiera Nowe Przymierze ze swoim ludem. W 28 rozdziałach swojej natchnionej opowieści Mateusz stara się dowieść Żydom, że Jezus jest tym Jedynym, na którego wskazują wszyscy żydowscy prorocy- Mesjaszem, Chrystusem, Królem Żydowskim, założycielem Królestwa Bożego. Dlatego Mateusz wielokrotnie odwołuje się do cytatów ze Starego Testamentu, wielokrotnie mówi o Jezusie „jako synu Dawida”. Z tego też powodu Ewangelia zaczyna się od genealogii Jezusa podającej jego przodków wstecz, aż do króla Dawida, a potem aż do Abrahama.
Ewangelia według świętego Mateusza jest też nazywana „Ewangelią o Królestwie”. Czym jest to Królestwo? Nie jest to królestwo polityczne, lecz duchowe. Jezus jako jego założyciel posiada władzę nad śmiercią przez Swoje zmartwychwstanie, nad grzechem – bo przebacza grzechy, nad naturą- bo czyni cuda. Faryzeusze odrzucają Jezusa jako Mesjasza, a nawet twierdzą, że jego władza pochodzi od diabła.
Ostatnie słowa Jezusa w Ewangelii według świętego Mateusza mówią o Jego królewskiej władzy:
„Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie i nauczajcie wszystkie narody, udzielajcie im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata”
33.Ewangelia według świętego Mateusza- historia życia i nauczania Jezusa
Kiedy Maryja stała się brzemienna za sprawą Ducha Świętego, mąż jej Józef, potomek Dawida, nie chciał narazić Jej na zniesławienie i postanowił Ją po cichu oddalić, lecz anioł Pański ukazał mu się we śnie i nakazał przyjąć Maryję, a Synowi, którego urodzi, nadać imię Jezus. Józef jako posłuszny i bogobojny Żyd uczynił tak , jak mu nakazał anioł.
Jezus narodził się w Betlejem w Judei za panowania króla Heroda. Wtedy też przybyli Mędrcy ze Wschodu, poszukując nowonarodzonego króla żydowskiego. Kiedy usłyszał o tym król Herod, przeląkł się , zebrał arcykapłanów i uczonych dopytując się, gdzie ma się urodzić Mesjasz. Odpowiedzieli mu, że w Betlejem judzkim, bo tak napisał Prorok. Herod chciał podstępem od Mędrców zdobyć informację o dokładnym miejscu urodzenia Dziecięcia, ale oni po oddaniu czci i darów odnalezionemu w Betlejem Dziecku udali się inną drogą do swojej ojczyzny. Darami, które ofiarowali Jezusowi, były złoto, kadzidło i mirra. Anioł Pański ponownie we śnie ukazał się Józefowi i nakazał Świętej Rodzinie uciekać do Egiptu, by w ten sposób mogli uniknąć rzezi wszystkich chłopców do lat dwóch, którą miał zamiar przeprowadzić okrutny król Herod, chcąc pozbyć się , jak mu się wydawało, konkurenta do tronu. Święta Rodzina ukrywała się w Egipcie do śmierci króla Heroda. Wtedy anioł Pański nakazał Józefowi udać się do Nazaretu, do Galilei. Tam Jezus dorasta, i tam rozpoczyna Swoją posługę.
Po otrzymaniu chrztu z rąk Jana Chrzciciela, Pan Jezus udaje się na pustynię. Tam pości i przebywa czterdzieści dni i nocy. Gdy odczuł głód, przystąpił do Niego diabeł i przedstawił Mu trzy pokusy: pierwszą- aby zamienił kamienie w chleb- Jezus odpowiedział, że „Nie samym chlebem człowiek żyje, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych”. Druga pokusa to była zachęta , by Jezus rzucił się z murów świątyni w dół, a wtedy jako Synowi Bożemu nic Mu się nie stanie. Jezus odpowiedział kusicielowi: „Nie będziesz wystawiał na próbę Pana, Boga swego„. Diabeł po raz trzeci przystąpił do Jezusa, ze szczytu góry pokazał Mu wszystkie królestwa świata i ich bogactwa, i obiecał to wszystko w zamian za pokłon i uniżenie . Jezus odpowiedział mu: Panu, Bogu swemu , będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz”. Wtedy opuścił Go diabeł.
Jezus rozpoczyna posługę w Galilei. Wybiera pierwszych apostołów i uczniów i prowadzi ich za Sobą, jak kiedyś Mojżesz. Dokonuje też pierwszych cudów. Wygłasza „Kazanie na Górze”, będące zbiorem zasad życia nowego człowieka, obywatela Królestwa Bożego. Mowa zaczyna się od „błogosławieństw”. Błogosławieni to:
ubodzy w duchu; którzy się smucą; cisi; którzy łakną i pragną sprawiedliwości; miłosierni; czystego serca; którzy wprowadzają pokój; którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości; jak również ci, którym urągają i których prześladują z powodu Jezusa.
Jezus naucza, że uczniowie Jego mają przewodzić nowej ludzkości. To oni nadają jej smak i są jej światłem- są jak sól ziemi i światło świata.
Dalej w swych nauczeniach Jezus podkreśla , że zamierza być wierny religijnej tradycji swojego ludu. Ale wymogi Królestwa Bożego są jeszcze bardziej wygórowane od tych, które głosił Mojżesz. Jezus wzywa do całkowitego wyrzeczenia się odpłaty, gdyż wyrzeczenie się nienawiści jest jedyną drogą do budowania miłości „ Nie stawiajcie oporu złemu: lecz jeśli cię kto uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi!” „Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują;”.
Słowa te wydają się przeczyć zasadom naszego świata. Jezus podkreśla również, że zbytnia troska o przyszłość i zasoby materialne jest sprzeczna z duchem Królestwa Bożego:
„ Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi,(….) Gromadźcie sobie skarby w niebie,(…..) Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje”.
Dalej Jezus naucza, że prawdziwy Jego uczeń nie skupia się na sobie, jest otwarty na braci i traktuje ich z miłością: „ Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni(….). Czemu to widzisz drzazgę w oku swego brata, a belki we własnym oku nie dostrzegasz?(…) Wszystko więc, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie!”
34. Nauczanie Jezusa- przypowieści
W swoim nauczaniu o Królestwie Bożym Pan Jezus posługuje się przypowieściami: o kąkolu- przedstawia w niej współistnienie dobra i zła, zboża i chwastu. Dopiero na końcu dziejów, w czasie Sądu Ostatecznego , nastąpi wyplenienie zła, jak kąkolu. Człowiek musi okazać cierpliwość wobec samego siebie, a także wobec innych. W przypowieści o skarbie i perle Jezus pokazuje wartość Królestwa Bożego- kto ją docenia, ten jest gotów poświęcić wszystko, by je zyskać.
Inne przypowieści uczyły właściwej postawy członków Królestwa Bożego. Fundamentem dla wierzących jest pokora, szukanie wspólnego dobra, chęć pomagania innym i przebaczenie.
W przypowieści o nielitościwym dłużniku Pan Jezus poucza, że nigdy nie wolno zaniechać przebaczenia. Niech ten , kto nie chce przebaczyć, niech pomyśli o swoim długu wobec Boga! Pewnemu człowiekowi wpierw król darował ogromny dług, którego ten nie mógł spłacić. Gdy uwolniony od długu człowiek spotkał sługę, który był mu winien znacznie mniejszą kwotę, nie ulitował się nad nim, lecz wtrącił do więzienia. Zagniewany król dowiedziawszy się o tym, rozkazał wydać nielitościwego dłużnika katom.
W przypowieści o robotnikach w winnicy właściciel winnicy wynagrodził tak samo wszystkich pracujących, niezależnie od ilości godzin, które przepracowali. Najdłużej pracującym wydało się to niesprawiedliwe. Jednak Pan Jezus wyjaśnia, że właściciel winnicy- Bóg, hojnie wynagradza wszystkich, którzy do Niego przychodzą w odpowiedzi na Jego wezwanie. Ci, którzy przypisują sobie wielkie zasługi, zapominają o Łasce Bożej jako prawdziwym źródle wszelkiej nagrody. Tak ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi.
W przypowieści o uczcie weselnej Jezus opowiada o królu, który wyprawia ucztę weselną swemu synowi. Zaprosił wielu znamienitych gości, lecz oni pogardzili zaproszeniem. Wtedy król wysłał swoje sługi po wszystkich, których napotkają. Wymagał jednak od swoich gości, aby byli odświętnie ubrani. Przypowieść ta odnosi się do ówczesnej sytuacji – wyznawcy judaizmu mimo, że jako pierwsi otrzymali zaproszenie do Królestwa Bożego, zlekceważyli je. Wówczas Dobra Nowina została skierowana do pogan, którzy jednak najpierw muszą się nawrócić i uświęcić.
W przypowieści o dziesięciu pannach Pan Jezus przedstawia dwie postawy życiowe- pięć panien jest roztropnych, czekają na pana młodego z lampami z zapasem oliwy. Panny nieroztropne wzięły lampy, lecz zapomniały o oliwie. Kiedy wreszcie nadszedł oblubieniec, panny roztropne zapaliły lampy i weszły z nim na ucztę weselną. Panny nieroztropne poszukując oliwy nie zdążyły na ucztę weselną. Chrześcijanie powinni być jak panny roztropne, zawsze gotowi na powitanie Chrystusa- „Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny”.
W przypowieści o talentach pan udający się w podróż powierzył swoim sługom majątek. Po powrocie zażądał od każdego rozliczenia z tego, co otrzymał i czy powierzone talenty pomnożył. Dobrzy słudzy majątek pomnożyli, sługa leniwy oddał tylko to, co otrzymał. Pan zabrał mu wszystko, jako nieużytecznego sługę kazał wyrzucić w ciemności- „Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów”. Dokonując wyborów człowiek sam decyduje, czy w jego życiu będzie się pomnażało dobro czy zło.
W ostatniej mowie Jezusa przytoczonej przez Mateusza przedstawiona jest rzeczywistość Sądu Ostatecznego. Pan Bóg będzie oceniał postawę miłości wobec cierpiących. Jezus stwierdza, że wszelka pomoc udzielona słabym i pokornym w istocie została udzielona Jemu samemu. „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili”.
Ewangelię świętego Mateusza kończy opis Męki Pańskiej, Zmartwychwstania i ostatniego ukazania się Jezusa , któremu towarzyszy posłanie uczniów z misją na cały świat.
Wydarzenia te zostały szczegółowo opisane przez drugiego z ewangelistów, świętego Marka.
Ewangelia według świętego Marka
Marek był prawdopodobnie dobrym znajomym świętego Piotra i uzyskał informacje o Jezusie od wielkiego Apostoła. Pomimo, że jej autor nie był apostołem ani naocznym świadkiem wszystkich opisanych wydarzeń, Ewangelia jest oparta na relacji naocznego świadka, Piotra. Marek towarzyszył w podróżach misyjnych Pawłowi i Barnabie, dotarł też do Rzymu i tam najprawdopodobniej napisał swoją Ewangelię. Zgodnie z tradycją poniósł męczeństwo w Aleksandrii.
Ewangelia była adresowana raczej do Rzymian , Marek pomija w niej sprawy genealogii Jezusa, odwołania do Starego Testamentu oraz opisy zwyczajów żydowskich, których znajomości nie oczekiwał od swoich słuchaczy.
Ewangelista Marek chce pokazać, że chwała Chrystusa różni się całkowicie od wyobrażeń człowieka. Uwidoczniła się dopiero na krzyżu. Niech zatem wierzący nie szukają Jezusa tam, gdzie go nie ma. Niech wzniosą się ku wierze, która zbawia. Marek podkreśla, że Jezus burzył zastany porządek, nie odpowiadał też wyobrażeniom Żydów na temat Posłańca Bożego, Mesjasza. Mimo, że dokonywał wielu cudów i wzbudzał tym entuzjazm, oczekiwano raczej od Niego, że wyzwoli naród żydowski spod okupacji rzymskiej i przywróci niepodległość polityczną królestwu .
Ewangelista podkreśla, że sami Apostołowie mieli trudności w dochodzeniu do prawdziwej wiary. Jezus wciąż musiał ich naprowadzać na właściwą drogę. Autor ewangelii ostrzega czytelników przed złudnym przekonaniem, że wiara to coś prostego. Wymaga ona przejścia przez doświadczenia i przez śmierć. Wtedy dopiero pojawia się nowe życie.
